LWL Museum Nightingale kolenmijn

Het Muttental wordt beschouwd als de "bakermat van de mijnbouw in het Ruhrgebied". Nergens anders in het Ruhrgebied is de overgang van handmatige naar industriële mijnbouw zo duidelijk te zien als bij de mijn Nachtigall. De historische gebouwen hebben een bewogen geschiedenis achter de rug: Nachtigall was niet alleen een kolenmijn, maar ook een steenfabriek, zandsteengroeve en schroothoop. Een site die met definitief verval werd bedreigd - en die vandaag als LWL-industriemuseum niet alleen zijn eigen verleden weerspiegelt, maar ook de pioniersdagen van de kolen- en staalindustrie in de regio. Bezoekers kunnen onder andere direct een echte steenkoollaag in.

Het begin van de mijnbouw in het Ruhrgebied ligt in het zuiden van het Ruhrgebied: in Witten wordt de steenkool in het Hettberggebied slechts enkele meters onder de grond gevonden. Boeren waren de eersten die daar kolen gingen graven voor eigen gebruik. Het eerste verzoek om steenkoolproductie wordt geregistreerd voor het jaar 1714. De handel in zwart goud werd een bedrijf vanaf 1743: Freiherr Friedrich von Elverfeldt verwierf toen alle aandelen voor het gebied "Hettberger Holtze". De steenkool werd eerst gewonnen via tunnels die de berg in werden gedreven; pas in 1832 werd de eerste civieltechnische schacht op Nachtigall tot zinken gebracht. Door de fusie met andere kleine mijnen in de regio was Nachtigall in 1844 al de grootste mijn in het Ruhrgebied; Tussen 1850 en 1860 werkten 300 tot 500 mensen op een diepte van 450 meter in de kolenmijn, die inmiddels is verkocht aan Nederlandse investeerders.

Ruim vier decennia later kon de mijn echter de mogelijkheden van moderne grote schachtsystemen niet meer bijhouden. Sterke waterinstroom, die vanaf het begin een probleem was, veroorzaakte steeds vaker operationele storingen; de Witten-steenkool was ook niet geschikt voor verkooksing. In 1892 werd de promotie stopgezet. Daarna volgde: het daaropvolgende gebruik als steenfabriek vanaf 1897 - en na verschillende "tussenstations" het verval van de fabriek.

Toen de regionale vereniging van Westfalen-Lippe in 1983 de mijn Nachtigall in het Westfaalse Industriemuseum (tegenwoordig LWL Industriemuseum) overnam, bleven alleen het machinehuis met een stoommachine, een bedrijfsgebouw en de schoorsteen van het ketelhuis behouden. De mijnhuizen werden in 1966 gesloopt. Renovatie, restauratie en conceptie zouden tot 2003 moeten duren. Bezoekersmijn, regelmatige demonstraties van de historische stoomlift, uitgebreide permanente en spannende speciale tentoonstellingen, evenals rondleidingen en evenementen maken van het LWL-industriemuseum Nightingale mijn een spannende plek om te leren en een populaire bestemming