Mijnpark Friedrich Heinrich in Kamp-Lintfort

In 2021 werd de kolenmijn Friedrich Heinrich opgenomen als 27e ankerpunt in de Route van het Industrieel Erfgoed. Het enige industriële monument ten westen van de Rijn combineert op wonderbaarlijke wijze natuur en industriële cultuur.

De Friedrich Heinrich-mijn was de derde grote mijn die op de linkeroever van de Rijn werd gesticht. In 1906 verwierf een Franse bankgroep het mijngebied van de erfgenamen van de industrieel Friedrich Heinrich Freiherr von Diergardt om steenkoolafzettingen veilig te stellen voor de plaatselijke ijzerfabriek. Vanaf 1907 werd een dubbelschachtinstallatie met een cokesfabriek gebouwd die tot nu toe uniek was in de mijnbouw in het Ruhrgebied. In 1924 nam de groep De Wendel uit Lotharingen de mijn over. De Franse inzet eindigde in 1970 met de integratie van Friedrich Heinrich in Ruhrkohle AG. Maar de mijn van Kamp-Lintfort was niet alleen mooi: al in augustus 1958 was Friedrich Heinrich de eerste kolenmijn in de mijnbouw in het Ruhrgebied die de mijnbouw volledig mechaniseerde. In de jaren tachtig werd het eerste RAG-controlestation in gebruik genomen. En in 1980 werd in de Girondelle 1997-naad voor het eerst wereldwijd een 5 meter lange longwall klaargemaakt voor productie op een diepte van meer dan 1000 meter. Het team vestigde hier in maart 430 een wereldrecord met 20.262 ton bruikbare dagelijkse output.

In 2002 werden de mijnen Friedrich Heinrich/Rheinland en Niederberg samengevoegd tot de mijn West. Een regeling van korte duur: de mijnbouw aan de Nederrijn kwam op 31 december 2012 tot een einde met de sluiting van de mijn West. In ruim 100 jaar werd op Friedrich Heinrich meer dan 200 miljoen ton steenkool gedolven; Alleen al in 1993 4,17 miljoen ton.

Sinds de sluiting van de mijn in 2012 zijn groene gebieden opnieuw ontworpen en is er een dierentuin geïntegreerd voor de State Garden Show 2020. De kolenmijngebouwen worden nu gebruikt als wooneenheden, kunstenaarsateliers en een universiteit. Bezoekers kunnen een bezoek brengen aan de kronkeltoren, de oefengalerij, het mijnwerkershuis en het stads- en mijninformatiecentrum. Na de uitbreiding wordt de Schirrhof een site