Naad dikke bank

Het wordt beschouwd als een van de oudste nederzettingen in het Ruhrgebied: de nederzetting Flöz Dickebank, ontstaan ​​als kolonie Ottilienaue, werd in 1868 gebouwd voor de arbeiders van de mijn van Alma. De nederzetting Gelsenkirchen verwierf landelijke bekendheid door het sterke verzet van de bewoners tegen de dreigende sloop begin jaren zeventig. Vanaf dat moment ontwikkelde de kolonie zich tot een regionaal centrum voor burgerinitiatieven tegen de sloop van arbeidersnederzettingen in het gebied.

De start van de promotie van de twee kolenmijnen Rheinelbe en Alma in 1861 en 1871 trok veel immigranten naar Gelsenkirchen. De mannen en hun gezinnen werden aanvankelijk ondergebracht bij lokale boeren of in tijdelijke woningen. Het toenemende woningtekort dwong de mijnexploitanten Détillieux, Frères et Cie. om uiteindelijk zelf huisvesting voor hun personeel te creëren. Rond 1870 lieten ze de nederzetting Flöz Dickebank bouwen met kolenmijnhuizen van anderhalve verdieping, aanvankelijk onder de naam Ottilienau. In de tweede bouwfase vanaf 1906 veranderden zowel het type woning als het concept van de nederzetting ten gunste van een meer verfijnd ontwerp. Onder invloed van de tuinstadbeweging kreeg het voorheen uniforme bewoningspatroon een meer stedelijk karakter met een marktplein en tweelaagse hoekpanden met hofjes.

In 1974 besloten het stadsbestuur en Rheinisch-Westfälische Wohnstätte AG om de nederzetting te slopen om gebouwen van drie tot twaalf verdiepingen op te richten. Na twee jaar protest van de bewoners werd de renovatie dan eindelijk aangekondigd en vanaf 1979 uitgevoerd. Er was een kentering in het publieke bewustzijn en in de professionele wereld: er ontstonden steeds vaker initiatieven die hun "woongebied met een bijzondere sociale structuur" met succes verdedigden. Al in 1976 vond op Flöz Dickebank het "Congres voor het behoud van arbeidersnederzettingen" plaats. De nederzetting staat sinds 2008 op de monumentenlijst.