Margarethenhöhe

Margarethenhöhe, nazwana na cześć jej założycielki Margarethe Krupp, uważana jest za jeden z najpiękniejszych przykładów realizacji idei miasta-ogrodu w Niemczech. Georg Metzendorf w swoich projektach łączył romantyczne elewacje z funkcjonalnym i wygodnym wyposażeniem. Osada stała się wzorem budownictwa socjalnego, a także zyskała renomę jako kolonia artystów. 

Oprócz zaangażowania mecenasa sztuki, Margarethe Krupp była znana przede wszystkim ze swojego zaangażowania społecznego. Z okazji ślubu córki Berthy w 1906 r. założyła „Fundację Pomocy Mieszkaniowej im. Margarethe Krupp”. Z ich kapitałem – w przeciwieństwie do innych projektów mieszkaniowych Kruppa – po raz pierwszy zrealizowano międzyklasowe ugody dla pracowników firmy i urzędników miejskich. Planowanie zlecono architektowi Georgowi Metzendorfowi, który jest odpowiedzialny za wiele innych budynków i osiedli w Zagłębiu Ruhry. Metzendorf zrealizował swoją koncepcję „małego budynku mieszkalnego” na Margarethenhöhe, który łączył rozwiązanie planu piętra dostosowane do potrzeb małej rodziny przemysłowej z udogodnieniami, takimi jak łazienka, toaleta i centralne ogrzewanie, które były wcześniej nieznane w tej klasie. Osada powstawała w 29 fazach budowy od 1909 do 1934/38; okoliczne doliny Siepenty zostały przekształcone w parki leśne w duchu idei miasta-ogrodu.

Ruch miast-ogrodów wywodzi się od brytyjskiego Eebenezera Howarda, który w XIX wieku rozwinął ideał samowystarczalnych miejsc w bezpośrednim sąsiedztwie firm zapewniających miejsca pracy. Na początku XX wieku miasta-ogrody były uważane za idealne rozwiązanie dla rozwijających się miast i niedoborów mieszkaniowych. Do celów założonego w 19 roku Niemieckiego Towarzystwa Miasta Ogrodów należało stworzenie „zdrowej” przestrzeni życiowej z dostępem do ogrodu własności własnej i wspólnej na zasadzie spółdzielczości. Tego aspektu brakuje na Margarethenhöhe, która skądinąd idealnie realizuje budowę miasta-ogrodu. Wykusze i arkady, zakrzywione szczyty, pilastry i cokoły z kamienia naturalnego nadają samotnej osadzie urozmaicony wygląd. Zarówno wówczas, jak i obecnie, centrum tworzył tzw. „mały rynek” z osią karczmy, fontanny i dawnego zakładu konsumpcyjnego Krupp'schen, który był zarezerwowany wyłącznie dla pracowników.

Dzięki zapewnieniu przestrzeni dla niezależnych artystów osada rozwinęła się również od 1917 roku w kolonię artystyczną o znaczeniu krajowym. Pracowali tu grafik Hermann Kätelhön, rzeźbiarz Will Lammert, złotniczka Elisabeth Treskow, introligatorka Frida Schoy i fotograf Albert Renger-Patzsch. Wypędzenie pracowników kultury po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. położyło kres społeczności artystów na południu Essen. Dzięki odbudowie domów po II wojnie światowej, osada, której część znajduje się na liście zabytków od 1987 r., do dziś prezentuje się w swoim historycznym kształcie.